In de zomer, met de zon hoog aan de hemel,
Zong de krekel, vol vreugde, zonder enig gemijmer.
Hij leefde voor het moment, genoot van elk uur,
De dagen vlogen voorbij, het was puur plezier.
Maar toen de winter kwam, koud en streng,
Zocht de krekel naar eten, niets was meer om hem heen.
Hij klopte aan bij de mier, die zorgvuldig had gespaard,
Met zakken vol voedsel, goed voorbereid en bedaard.
“Help me,” zei de krekel, “ik heb niets voor de kou,
Ik zong heel de zomer, maar wat nu? Wat zou ik doen, vrouw?”
De mier keek hem aan, een beetje verbaasd,
“Zong je heel de tijd, zonder ooit wat te verzamelen, da’s een taak die je verzaakt.”
“Zingen is mooi,” zei de mier, “maar ook vooruitzien is wijs,
Wat als de winter komt, en je bent niet voorbereid op de prijs?”
“Er is tijd om te leven, te genieten van de dag,
Maar ook tijd om te denken aan morgen, en wat het brengen mag.”
Dus wees als de krekel, levend in het nu,
Maar vergeet niet de mier, die denkt aan later, aan hoe.
Want tussen zingen en sparen, zit een les voor ons allen,
Vind de balans, dan zul je nooit vallen.
(een vrije bewerking van ‘De Krekel en De Mier’ van Jean de la Fontaine)